Dag 749: Kijk niet zo Serieus

Een statement die ik doorheen mijn leven, vanaf ik zeer jong was, vaak gehoord heb van mensen in mijn omgeving, is de woorden "Kijk niet zo serieus!", "waarom kijk je zo serieus?" of "je ziet er zo serieus uit!". En op zich lijkt die statement vrij onschuldig en is zelfs vaak al spelend bedoeld, maar voor mij bracht deze stelling steeds veel emotionele reacties met zich mee.

De verwarring in verband met die stellingen begon voor mij aanvankelijk omdat, wanneer je klein bent sta je niet meteen stil bij hoe je gedrag of gelaatsuitdrukkingen overkomen op andere mensen en je staat er dus ook niet bij stil dat je gelaatsuitdrukking bijvoorbeeld geinterpreteerd zou worden als 'serieus' voor iemand anders, terwijl je je vanbinnen niet meteen zo voelt.

Het is zelfs zo dat ik in dat moment waarin iemand mij zegde dat ik er serieus uitzie en dat ik 'niet zo serieus' moet zijn, nog niet echt een referentie had in mezelf voor het woord 'serieus'. Ik wist met andere woorden niet echt wat het betekende dat ik serieus ben of dat ik er serieus uitzie, laat staan dat ik iets aan het doen was dat blijkbaar niet 'goed' was, gezien de manier waarop het woord serieus uitgesproken werd in dat moment en de manier waarop deze persoon mij aansprak.

De verwarring en zelfs schok die ik ervoer in dat moment was zo grijpend dat ik het mij nu zelfs nog herinner en dat ik dat moment gedurende mijn hele leven heb ervaren als iets zeer intens, ook al lijkt het op het eerste zicht niet zo. En het is door mezelf  en voornamelijk mijn eigen interne ervaringen die zich in dat moment afspeelden in mezelf te onderzoeken dat ik pas ben komen te begrijpen waarom ik reageerde hoe ik reageerde  en waarom ik die herinnering doorheen mijn leven met mij heb meegedragen als één van de basispillaren van mijn interne persoonlijkheid als zijnde hoe ik mij ervaar vanbinnen in relatie tot mijn omgeving.

In dat moment begreep ik bijvoorbeeld niet waar die persoon die mij vertelde dat ik 'niet zo serieus' moet zijn eigenlijk vandaan kwam binnenin zichzelf. Ik begreep niet dat die persoon als volwassene zelf al een hele geschiedenis binnenin zichzelf meedroeg. Een geschiedenis die de context vormde voor waarom hij:

1. Mijn expressie in dat moment bestempelde en definieerde in en als het woord 'serieus'
2. 'serieus zijn' ervoer en zag als iets 'negatief', iets dat veranderd moet worden

Voor mij als kind voelde het aan als een aanval op mijn wezen omdat ik die context die in hem bestond niet zag. En het vreemde is dan dat zelfs wanneer je dan opgroeit van kind tot volwassene en je als het ware je eigen 'context' begint op te bouwen, dat je zulk 'n herinneringen nog steeds met je mee blijft dragen in de plaats van je vermogen toe te passen om jezelf te verplaatsen in de schoenen van de ander en hun context te realiseren en te zien in relatie tot de situatie en hoe ze zichzelf uitdrukten. Het is een simpel gebaar maar erg efficient in het loslaten van emotionele ervaringen en reacties die puur gebaseerd zijn op herinneringen waarin jij als kind de context ontbrak om bepaalde situaties te begrijpen.